Ang susunod na artikulo ay isinalin mula sa wikang Ingles. Ito'y ipinasa ko bilang rekisito sa pagsali sa Chinoy, isang pahayagan sa ilalim ng Celadon Ateneo.
Tsina
Noong nakaraang bakasyon, sumali ako sa China Summer Exchange Program kasama walo pang studyante. Pumunta kami sa Zhuhai, isang probinsya dalawang oras ang layo sa lungsod ng Guangzhou at nag-aral kami sa Sun Yat-Sen University. Tumagal ng walong linggo ang programa na binubuo ng pag-aaral ng wika't kultura ng Tsina.
Bago ako maglakbay patungo roon, nagpaalam muna ako sa aking mga kamag-anak at kaibigan. Ito ang unang beses kong pumuntang ibang bansang mag-isa. Sa araw ng pagpunta sa Tsina, ako at pito pang studyante'y nagkita-kita sa NAIA 3 at naghanda para sa isang bagong karanasan. Sumakay kami ng eroplanong patungong Guangzhou ng 8 ng gabi't nakarating doon matapos nang dalawang oras. Nang makarating kami sa Tsina, kita agad ang pag-iiba ng wika sapagkat onting tao lamang, maliban sa mga ibang dayuhan ay nagsasalita ng Ingles. Matapos ang immigrations, kinuha namin ang aming mga maleta't pumunta sa receiving area kung saan namin nakilala ang mga studyanteng sasamahan kami sa skwelahan. Isa rito si Chenny, na kasalukuyang kumukuha ng masteral sa Ingles. Sumakay kami sa isang bus na sinakyan namin nang dalawang oras para makarating sa Zhuhai. Nagkwento si Chenny tungkol sa lugar, kung ano mayroon doon at mga magagandang bagay tulay ng malinis na hangin at malamig na panahon dahil ito'y matatagpuan sa bundok. Dahil hindi pa gaanong kaibihasa ang Mandarin ko, Ingles ang ginamit namin para mag-usap.
Madaling umaga na noong nakarating kami sa skwelahan. Tinulungan nila kami magbuhat ng mga bagahe at tinuro sa amin ang mga dormitoryo (malas nga lang nasa ika-5 palapag). Dahil gabi na't antok kami, inayos nalang namin ang mga gamit tapos natulog.
Sumunod ang unang araw namin sa Zhuhai. Nakilala namin sila Seraph, Kiki at Vivien, ang mga studyanteng tutulong sa amin habang kami'y nag-aaral sa Zhuhai. Sabay-sabay kaming kumain sa Suiyuan Cafeteria malapit sa dorm. Dahil lampas ala-una ng hapon, wala nang binebentang kanin at noodles nalang inulam namin. Sobrang mura ng pagkain doon at isang malaking mangkok ay 5 RMB lamang o halos 30 piso. Matapos kumain, pinasyal nila kami sa unibersidad. Isa sa mga pinakanakakaaliw na gusaling nakita namin ang silid-aklatan na sampung palapag ang taas tapos hugis libro't may ruler sa dulo. Mayroon ring tindahan ng bago't gamit na bisikleta kung saan sa sunod na buwan, bumili rin ang aming kaklase.
Dahil Linggo noong araw na iyon, may klase na kami kinbukasan. Pinuntahan namin ang International Studies Building para sa kauna-unahang klase namin sa Tsina. Nakita naming kumakamay ang aming propesor, Rita, sa bintana. Umakyat kami't nagkita sa loob ng silid. Si Rita'y isang Education major na nagkataong nag-aral din sa Ateneo noong nakaraang taon. Kada araw kaming may klase sa wikang Mandarin na tumatagal ng dalawa't kalahating oras. Tuwing may klase rin kami'y may pagsusulit na binubuo ng pagsusulat ng mga simbolo at mga pagsasanay para mahasa ang aming pananalita.
Tuwing Miyerkules at Biyernes, mayroon din kaming klase sa kulturang Tsino. Marami kaming natutunan ukol sa kanilang sining at mga tradisyon. Isa sa mga pinakamasayang klase rito ang pag-aaral ng pagkanta at pagsayaw ng Beijing Opera't paglalaro ng mahjong. Noong huling araw ng klase, nagdala sila ng studyante ng kung-fu't tinuro sa amin ang mga galaw at estilo.
Pero hindi lamang pag-aaral ang ginawa namin habang nasa Tsina. Tuwing walang pasok, naglalakwatsa kami o kaya magkakasamang kumain sa labas ng skwelahan tulad ng Jusco, Gongbei o Guangzhou. Nakakatuwa ring mamili sa mga tiangge dahil susubukan ng mga tinderong lokohin kaming bumili sa mataas na presyo dahil mga turista kami. Halimbawa nito ang mga taong binebentahan kami ng jacket na 200 RMB tapos sasabihin namin masyadong mahal at bilihin namin ng 20. Malamang hindi sila kakagat sa 20 kaya papakita nila calculator nila't nakalagay ang mas mababang presyo. Sasabihin naming masyado mataas hangga't sa gawin nilang 20. Matapos ng ilang minuto, bibigay nila sa amin ng 20 ang jacket.
Hindi lamang kami nanatili sa Guandong Province lalo na tuwing may mahabang linggo o kaya nagpaalam kami sa aming mga propesor para magpaliban sa klase't maghabol nalang tuwing hapon o gabi. Nakapunta kami sa Beijing at Shanghai matapos ng ilang linggo. Dahil wala kami masyadong pera't oras para sumakay ng eroplano, kumuha nalang kami ng tren. Noong una, hindi naman mukhang sobrang pagdurusa ang pag-upo sa tren ng 22 oras. Subalit, nalaman namin na sobrang sakit pala ng hard seater dahil sa dami ng mga pasahero sa tren na kumuha ng standing ticket tapos natulog sa sahig sa gabi! Sobrang sakit at hindi komportable, halos wala kaming tulog sa tren.
Lahat iyon nalimutan namin nang makarating kami sa Beijing. Kahit apat na araw lamang kami roon, napakarami naming napuntahang lugar tulad ng Great Wall, Bird's Nest pati ang Winter Palace. Bago kami bumalik ng Zhuhai, nabisita rin namin ang Forbidden Palace. Sobrang sarap din ng pagkain tulad ng paa ng tupa, patong Beijing at mga kakaibang pagkain sa Wangfujing tulad ng atangatang pati seahorse!
Sobrang saya rin ng pagpunta namin sa Shanghai dahil kabubukas lang ng World Expo. Halos lahat ng bansa sa mundo may pavilion doon at sa loob ng bawat pavilion pinapakilala ng mga bansa ang kanilang mga kultura o kaya mga plano sa panghinaharap na panahon. Nakapasok kami sa Philippine pavilion at nakita namin ang aming mga kababayan. Sa wakas! Nakakapag-usap muli kami gamit Filipino! Kahit isang araw lang kami nakadalaw sa expo, nasulit pa rin namin ang pagpunta roon.
Ang pinakahindi ko malilimutang karanasan ang pagkikilala ng mga ibang tao at paggamit ng sarili nilang wika para makipag-usap. Sa pamamagitan nito, mabilis kaming gumaling magsalita ng Mandarin. Si Chenny, ang isa sa mga sumundo sa amin sa paliparan, ay naging isa sa mga pinakamatalik kong kaibigan. Madalas kaming magkasamang tumatakbo sa loob ng skwelahan, nagbubuhat sa gym at kumakain kung saan-saan. Noong una, Ingles ang ginagamit namin para mag-usap. Sa paglipas ng panahon, wika naman nila ang ginagamit namin. Mababait at mainit din kaming tinanggap ng aming mga propesor. Sumasama rin sila sa amin kumain matapos klase at binibigyan kami ng impormasyon kung saan magandang pumunta o masarap kainin. Hanggang ngayon, nag-uusap pa rin kami gamit e-mail.
Masaya ring kausap ang ibang tao sa skwelahan tulad ng mga tagaluto't studyante. Tuwing nag-eensayo ako sa track oval, kinakausap ko sila tungkol sa PE at ibang bagay. Mga kusinero naman, lalo na kung saan ako madalas bumibili ng almusal, ay mainit at masarap kakwentuhan. Tinatanong nila kung saan ako galing at gaano na ako katagal nag-aaral ng Mandarin. Dahil hindi sila marunong magsalita ng Ingles, napipilitan akong gumamit ng Mandarin. Minsan namimigay pa sila ng libreng pagkain dahil lang nakakwentuhan ko sila. Isang beses, nagdala ako ng bote ng alak at sabay namin ininom at inubos.
Matapos walong linggo, bumalik na kami ng Pilipinas. Hindi mo maiiwasang hanapin ang presensiya ng mga kamag-anak mo pero nakakalungkot din dahil ang bilis lumipas ng dalawang buwan. Pero, masaya pa rin ako dahil sobrang nasulit ko ang karanasan. Sa araw ng aming pag-alis, nagkita kami ng aming mga propesor at nagpaalam. Hindi si Chenny makapunta noon dahil kasama niya ang kaibigan niya kaya tinawagan nalang niya ako. Matapos noon, nagpaalam kami't tumungo sa paliparan.
Napakaiksi nga ng dalawang buwan ngunit ang mga naranasan namin sa panahong ito'y mananatili buong buhay. Ang mga taong nakasalamuha namin, mga nakamihasnan at bagay na natutunan namin ay hindi malilimutan kahit kailang. Ang pagbabad sa ibang kultura'y isang bagay na handa akong ulitin kailanman. Sana'y matapos ng Marso, hindi matagal at maranasan ko muli ang lahat ng ito.
No comments:
Post a Comment