Ang Pagtatapos sa Ateneo

Sa totoo lang, medyo nagluluha ang mata ko habang sinusulat ito. Iniisip ko na kung ano ang mangyayari matapos ng seremonya, kung ano ang naghihintay sa akin matapos nitong kabanata sa aking buhay. Masaya nga na hindi mo na kailangang mag-aral, magpuyat para maghanda ng presentasyon o pumunta kung saan mang lugar para lang manaliksik. Pero may halong lungkot din sapagkat alam mo na hindi ka nag-iisa sa mga ganitong karanasan. May mga kaibigan at kaklase kang kasabay sa mga oras ng tagumpay at pagkabigo. Sinusuportahan ninyo at naging malapit din kayo sa isa't-isa. Hindi niyo alam kung kailan ulit kayong magkakasama dahil iba't-iba na ang inyong landas sa buhay. At huli, may halong takot din sa bagong mundo na bubukas sa amin, ang paghahanapbuhay. Ngayon palang, medyo kinakabahan na ako dahil wala pa akong nahahanap na trabaho habang ang iba ko mga kasama'y magsisimula na sa susunod na buwan. Marami kang iiwanan pero alam mong nagtatapos ang mga ganitong bagay tumuloy sa ibang gawain.

Bukas, magtatapos na ang labing-anim na taong pag-aaral ko sa Ateneo mula Prep pa lamang. Una akong pumasok dito noong 1995, isang batang anim na taong gulang pa lamang na walang kaalam-alam sa mundo. Taong 2011 na, isang dalawampu't-dalawang taong gulang na lalaki akong wala pa rin masyadong alam kung paano ang takbo ng mundong kinabibilangan niya. Subalit, matapos walong taon sa elementarya, apat na taon sa mataas na paaralan, at ngayon, apat na taon sa kolehiyo, naniniwala akong naihanda naman ako ng paaralang ito sa anumang pagsubok na aking haharapin.

Malaking bahagi ng buhay ko ang pag-aaral dito sa Ateneo. Marami akong natutunan hindi lamang sa loob ng silid-aralan, pero sa labas na rin nito at sa mga organisasyong kinabilangan ko lalo na sa kolehiyo. Marami akong hindi malilimutang karanasan dito, masaya at malungkot na humubog sa pagkatao ko ngayon. Hindi ko mabibilang ang dami ng mga taong nakaimpluwensiya sa buhay ko't hanggang ngayon matalik ko pa ring kaibigan.

Binigyan din ako ng Ateneo ng pagkakataong ibahagi ang aking mga talento't kakayahan sa kapwa kong nangangailangan. Hindi ko mailalarawan sa simpleng salita lamang kung ano ang halaga at epekto ng mga programang ito sa akin. Dito ko natutunan ang kahalagahan at ang malaking responsibilidad na dapat nating gampanan sa pagtulong sa mga nangangailangan. Tumatak lamang ito sa akin noong pagbabad ko noong ikatlong taon sa hayskul. Simula noon, nakibahagi ako sa iba't-ibang programa at organisasyon kung saan nilalayon ang pagpapabuti ng buhay ng iba sa pamamagitan ng pakikisalamuha at pagbabahagi ng sarili sa kanila. Doon ko nakita ang talagang sitwasyon nila, kung paano ang takbo ng buhay nila. Dahil dito, natuto akong ibahagi ang aking sarili upang mas makilala sila bilang tao at tulungan silang umahon o makalampas sa kanilang malubhang sitwasyon o karanasan.

At huli, ipinagmamalaki ng paraalang ito ang konsepto ng "magis," ang pagpupursigi na maging mas mahusay pa sa lahat ng bagay at parating higitan ang sarili. Sa pagdaloy ng pahaon, marami akong ginampanang responsibilidad hindi lang bilang studyante, pero bilang pinuno rin ng klase, organisasyon, atleta at kapwa-tao. Dahil sa ganitong kultura, ninanais ko parating ibigay ang lahat tuwing may karera at ensayo para magsilbing inspirasyon sa mga kakampi't makatulong manalo. Marami akong nakamit na pang-akademikong gantimpala't karangalan noong mga araw ko sa hayskul at ito'y tumulong sa pagiging presidente ko noong huling taon. At dahil sa "magis," parati kong ibinabahagi ang sarili para talagang makatulong sa aking kapwa.

Bilang pagwawakas, ipapakita ko ang mga lyriko ng "A Time to Fly," isang kantang inawit namin bago kami nagtapos sa mababang paaralan. Ito'y tungkol sa paglaki namin bilang studyante at pagiging kinabukasan ng bansa. Dahil magtatapos na sa kolehiyo, dito kami talagang aalis na sa pugad ng Ateneo at hahanapin ang aming kapalaran o lugar sa mundo.

A Time To Fly

The time has come when we can fly

And spread our wings against the sky.

There's a new world where we will try

To live full lives as time goes by.

Indeed we've grown through all these years

Now we are strong, we have no fears.

The facts of life, we've learned to face

To make us lead in life's tough race.

We owe our growth to all of you

To God and to Ateneo

To be responsible leaders

Is our way of saying thank you